ย่ำเดินไป..ตามแต่ใจ

หลายวันมาแล้ว...

กับการที่เราจมตัวเองอยู่กับอารมณ์ชนิดหนึ่ง

เหมือนยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้

เหมือนยังไม่รู้จะทำตัวแบบไหน วางตัวยังไง

เหมือนไม่เข้าใจว่าที่ตัวเองกำลังรู้สึก คือถูกหรือคือผิด

เหมือนไม่เข้าใจความคิดตัวเอง ว่าคิดแบบนั้นแบบนี้เพราะอะไร

จนมาวันนี้...

ไม่ได้มีอะไรคลี่คลายให้รู้สึกโล่งแต่ประการใด

แต่ก็คล้าย ๆ จะหาทางออกให้ตัวเองได้แล้ว

ดังนั้นเราจึงบอกตัวเองว่า

อย่าแบกปัญหาไร้สาระที่เปรียบเสมือนสิ่งโน้มถ่วงความสุขอยู่เลย

มิต้องหาคำตอบใด

มิต้องใส่ใจใคร่รู้ ว่าต้องทำต้วแบบไหน

มิต้องวิตกจริตคิดอะไรให้มันเคร่งเครียด

เป็นตัวของเราเอง แบบที่เราเคยเป็นนั้น ดีที่สุดแล้ว

ความสุขมันก็คงบังเกิดขึ้นเอง เหมือนที่เคยเป็นมา

อย่าไปยึดติดอะไร

แล้วพยายามจะเปลี่ยนตัวเองเพื่อให้สมดุลกับสิ่งไหน ใคร หรืออะไร

เพราะมันไม่ใช่ตัวเรา แต่จงเป็นตัวเรา

และอะไรที่ใช่ เมื่อ ณ วันหนึ่งโคจรผ่านชีวิตเราเข้ามา

มันก็จะเกิดความสมดุลขึ้นมาเอง มันคงคลิกกันได้เอง

เมื่อหาบทสรุปให้ตัวเองได้แล้ว

เราก็กลับมามีชีวิตที่เป็นปกติอีกครั้ง

คุณเพื่อนร่วมบ้านยังถึงกับขมวดคิ้ว เอามือลูบคาง พลางถาม

"ผีออกแล้วรึวะแก"

เราพยักหน้างึกงัก ทำปากยื่น ๆ แถมยักคิ้วแบบกวน ๆ ให้คนถาม

"ฉันว่าแกเลิกเล่นเสียทีเถอะไอ้เน็ต เนิต อะไรเนี่ย"

"ทำไมอ่า"

"เดี๋ยวดีเดี๋ยวบ้าน่ะสิ อินซะเหลือเกิน ขี้เกียจมีเพื่อนเป็นคนบ้า"

เราทำหน้าปั้นยาก กับคำตอบนั้น

เฮ้อ!

ฉันเอง...