ปลายสายตัดสัญญาณไปแล้วนั่นล่ะ
ฉันจึงค่อยรู้สึกตัวว่า ถือโทรศัพท์ค้างอยู่
ทุกครั้งที่ชีวิตปะทะเข้ากับอะไรก็แล้วแต่ที่ไม่ได้รับเชิญ
ส่วนใหญ่ฉันมักมีสติในการตั้งรับค่อนข้างดีพอใช้
เพราะการฝึกดูใจให้รู้เท่าทัน
ที่ครั้งหนึ่งฉันเคยไปนั่งปฏิบัติธรรมมา
ดูจะเป็นวัคซีนที่ดีในการป้องการความทุกข์ใด ๆ
ที่จะเข้ามากระทบถึงใจได้
ความทุกข์จึงติดอยู่ในใจฉันไม่ค่อยได้นาน
ก็มักสูญสลายไปตามเหตุและผลที่ควรจะเป็น
แต่เธอ
ผู้พิสมัยความศิวิไลค์แห่งโลกการคืน
ไม่ได้มีหลักเกณฑ์อะไรสักเท่าไหร่ในการดำเนินชีวิต
ยังใช้ชีวิตแบบประมาทโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง
เวลาเจออะไรแต่ละที ก็ล้มลุกคลุกคลานไม่เป็นท่า
ความห่วงของฉัน ดึงเธอไว้ไม่เคยได้เลยแม้สักครั้ง
ปรารถนาดีจากฉัน กลายเป็นเรื่องน่าขบขันทุกทีที่บอกเตือน
และมือของฉัน ก็กลายเป็นผ้าเช็ดหน้าให้เธอทุกครั้งร่ำไป
อ้อมกอดของฉัน กลายเป็นผ้าอุ่น ๆ ในวันที่เธอเหน็บหนาวไม่มีใคร
ทำไมต้องรอจนตัวเองเหมือนคนไม่มีค่า
ถึงจะรู้สึกว่าตัวเองมีค่า
ทำไมต้องรอให้คนอื่นเห็นคุณค่า
ทั้งที่ไม่คิดจะทำตัวให้มีคุณค่า
ทำไมไม่ตื่นขึ้นมาสักที จากโลกแห่งจินตนาการ
ที่นำเธอไปสู่หุบเหวแห่งการมืดดับ
ทำไมล่ะ...น้องคนดี
หากล้มบ่อย ๆ
ตอบลบก็คงต้องภาวนา
ให้เธอลุกขึ้นได้อย่างเข้มแข็ง
...
บางที เธอคงต้องการเวลาเพื่อทบทวนตัวเอง
บางครั้ง กับ บางคน อาจต้องให้ประสบการณ์ ช่วยให้ชีวิต
ตอบลบได้เรียนรู้ เพื่อที่จะได้เข้มแข็งมังจ๊ะ อยู่ตรงนี้ เป็นพี่ที่ดี ที่คอยโอบอุ้มและประคอง ในยามที่น้องเค้าต้องการดีที่สุดละล่ะจ้ะ
ผมฝึกจักรยานจำได้เลยล้มจนเข่าตก ล้มแล้วล้มอีก มันเจ็บนึ แต่หายเจ็บแล้วก็อยากลองใหม่
ตอบลบเหมือนพี่ปลาว่าคับ ขอให้พี่ทนเป็นอ้อมแขนที่อบอุ่นก็พอ
วันศุกร์ คงเป็น วันศุกร์
ตอบลบคนต่างหาก ที่ เลือก ที่จะสุข หรือ ไม่สุข
จาก คนที่ชอบวันศุกร์แบบสุขๆ