วันว่าง

ใจหลุดลอยหวังคอยหยุดที่สุดสาย

มิอาจหมายห้ามสายใจอย่าไกลห่าง

แม้นไร้ทิศไร้สิทธิ์ลิขิตทาง

แต่ก็วาง....เขตหัวใจ....ให้รู้แดน

...
...


ความสุขง่าย ๆ กับวันว่างที่เหลืออยู่

คือการชงน้ำแดงโซดาเย็นเจี๊ยบซักแก้ว

แล้วมานั่งเปิดบล็อกอ่านเรื่องราวความเป็นไปของผองเพื่อน

ต่อจากนั้นก็เข้าเว็ปเกี่ยวกับพัฒนาการความคิดเด็กปฐมวัย

ซึ่งอย่างหลังนี่ ดึงความสนใจเราให้จมอยู่ได้นานเป็นหลายชั่วโมง

จนบางทีเจ้าตัวเล็กต้องวิ่งมาชะโงกดูบ่อย ๆ

ว่าเรานั่งจุ้มปุ๊กทำอะไรอยู่นานนักหนา

เพราะเค้าหาคนเล่นต่อภาพ ต่อคำ ที่ถูกใจไม่ได้นั่นเอง

เรามองเค้าเตรียมบัตรคำ เห็นดวงตาแป๋ว ๆ ระยิบระยับอย่างรอคอย

"ยังไม่ว่างเลยอ่ะ รอก่อนได้ป่ะ"

ลองต่อลองดูหน่อย เพราะยังรู้สึกสนุกกับการอ่านสาระดี ๆ อยู่เลย

ดวงตาแป๋ว ๆ หมองไปนิด แต่ครู่เดียวก็พยักหน้าหงึกงักจำยอม

เราแกล้งหันความสนใจกลับมาที่หน้าคอมตามเดิม

แอบดูว่า พ่อตัวดีจะทำอะไรต่อไป

อืม...เดินไปหยิบสีน้ำมาเตรียมไว้เลย สมุดระบายภาพเล่มใหญ่

เค้าเป็นเด็กชอบระบายสีมาก ๆ รายนี้ ไม่ว่าจะสีน้ำ สีไม้ สีเทียน

ล้วนโปรดปรานทุกประเภท สมุดระบายสีแม็คควีนของวอลดิสนีย์

คือเล่มสุดโปรดของเค้า แต่ทุกอย่างจะเริ่มก็ต่อเมื่อมีเรา

...

...

เป็นความสุขเล็ก ๆ ที่ทำให้หัวใจเรากระชุ่มกระชวยจริง ๆ

มันรู้สึกดี ที่รู้ว่า...มีใครสักคนต้องการเรา และใครก็แทนไม่ได้

ต้องเป็นเราคนเดียวเท่านั้น มันอุ่นหัวใจวาบ ๆ ดีอยู่น้อยเสียเมื่อไหร่

ในเมื่อความสัมพันธ์ระหว่างเรา ก็ไม่ได้เป็นอะไรกันเลย

ไม่มีสายใย ไม่มีสายเลือดความสัมพันธ์ ไม่มีสิ่งใด

นอกจากความผูกพัน ที่เรามีให้ต่อกัน พัฒนาไปตามกลไกของกาลเวลา

มันทำให้เรารู้สึกภูมิใจ เหมือนกำลังปลูกต้นไม้สักต้น

เริ่มตั้งแต่เพาะเมล็ด พรวนดิน ดูแล...จนค่อย ๆ แตกออกมาเป็นต้นอ่อน

...
...

ชีวิตเงียบ ๆ สงบ ๆ ที่วันหนึ่ง ๆ ทำแต่งาน ๆ ๆ หาแต่เงิน ๆ ๆ

เพื่อสร้างไอ้นั่น ไอ้นี่...ค่อยเริ่มมีสีสัน

จากเดินห้างดูเสื้อผ้า DVD CD เพลง

กลายเป็นเดินเข้าร้านหนังสือ ตรงดิ่งไปที่มุมพัฒนาการเด็ก

บ้านช่องก็มีแต่ของเล่น อุลตร้าแมน มดเอ็กซ์ รถของเล่นสารพัดรูปแบบ

เครื่องออกกำลังกายพวกดัมเบล พวกนวมสำหรับชกมวย

เคยทำกับข้าวกิน ก็เปลี่ยนมาเข้าพิซซ่ามั่ง KFC มั่ง MK มั่ง

ก็รู้ว่าไม่ค่อยมีสารอาหารอะไร แต่หัวใจนำทางซะแล้วน่ะ

พอเจ้าตาแป๋วมายุ มาเชียร์ ก็พากันไป

ลูกก็ไม่ใช่ลูกนะเนี่ย...แต่ก็รักจะตายล่ะ

แต่ถึงจะรักตายยังไง ก็ไม่เคยคิดแม้แต่แว่บเดียวว่าอยากให้เป็นลูก

มีความรู้สึกว่าไม่อยากจะมีหรอก ไม่อยากรับภาระเต็ม ๆ

อยากเป็นแบบนี้แหละ แค่คนช่วยดูแลก็สุขถมไปแล้ว

ขืนมีลูกขึ้นมาจริง ๆ ความสงบสุขคงจะหายไปจากชีวิตยิ่งกว่านี้

ที่สำคัญมีคนสัญญาว่าจะให้เกาะชายผ้าเหลืองขึ้นสวรรค์แล้วน่ะสิ

เราอมยิ้มกับคำพูดเจ้าตาแป๋ว เด็กแค่ 4 ขวบเอง

พูดเสียชื่นใจ หรือจะติดนิยาย "ชิงชัง" มากเกินไปใน

ช่วงนี้ตัวละครที่เป็นหลานกำลังบวชทดแทนพระคุณให้ยายอยู่

เลยอินก็ไม่รู้ แต่ยังก็สุขใจอยู่ดีล่ะนะ

ชีวิตคนเรา...แค่นี้ก็ดีถมไปแล้ว


บันทึกไว้ ณ บ่ายวันอังคาร