ในเหตุผลคือความว่างเปล่าไร้ซึ่งเหตุผล

If you always do what interests you,

then at least one person is ploased.

...

...

บางครั้งมันก็เป็นการยาก ที่เราจะต้องทำใจ

ให้เข้าใจกับเหตุผลของใครบางคน

ทั้งที่ถ้านั่นเป็นเหตุผลของเรา...เรามักคิดว่ามันดูเพอร์เฟ็ค

ทั้งที่ความจริง มันอาจดูเป็นเหตุผลงี่เง่าในความรู้สึกคนอื่น

แต่ตัวเรา...ก็มักคิดไปว่ามันเข้าท่าเสมอ

ดูมีสาระ เป็นเหตุเป็นผล ที่สำคัญ...ถูกต้องและน่าจะดีที่สุดแล้ว

ดังนั้น...ถ้าคนเราจะรับฟังเหตุผลของคนอื่น

ด้วยความรู้สึกเหมือนกับที่เชื่อในเหตุผลของตัวเองบ้าง

ก็คงจะดีไม่น้อย

เหมือนคนเราคบหากัน ช่วงแรกก็ถูกอกถูกใจ

คุยอะไรก็ถูกคอ อย่าไปหาเหตุผลเลยว่าทำไม

ก็มันถูกใจซะอย่าง ประมาณว่าถูกชะตา คบหาแล้วสุขใจ

แต่เมื่อเวลาผ่านไป...

คนสองคนเริ่มรู้จักกันมากขึ้น สนิทกันมากขึ้น

เหตุผลต่าง ๆ ก็เริ่มมีบทบาทตามมามากมาย

ทำไมไม่เป็นอย่างนี้นะ อย่างนั้นนะ

ทำไมนิสัยอย่างนี้ล่ะ น่าจะเป็นอย่างนี้มากกว่า

ต่างฝ่ายต่างมีเหตุผลของตัวเอง

จนวันหนึ่งการคบหามาถึงจุดแห่งความขัดแย้ง

ไอ้เจ้าเหตุผลทั้งหลายทั้งปวงดูจะมีบทบาทชัดเจนขึ้น

เพราะอย่างนี้ อย่างนั้น ไอ้นั่น ไอ้นี่

ทำให้คนเราเกิดทิฐิ เกินกว่าที่จะละวาง

แล้วกลับมาคบหากันดังเดิมได้

...

...

ส่วนตัวเราคิดว่า ระหว่างคนสองคนที่คบหากัน

ไม่มีใครถูกหรือว่าผิด เพราะคนเราเติบโตมาบน

พื้นฐานที่แตกต่าง ประสบการณ์ที่แตกต่าง

นั่นย่อมทำให้วิธีการคิดแตกต่างกันตามไปด้วย

ต่างคนต่างมีความเชื่อ มีมุมมอง มีความต้องการที่ต่างกันไป

และรวมถึงเลือกวิธีการจัดการยุติเรื่องราวปัญหาลงด้วย

ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ว่า ใครมองมุมไหน ยังไง

ใครถูก ใครผิด แต่มันสำคัญที่ว่า...มิตรภาพที่คบหากันมา

มันมีค่าพอไหม มีค่าพอเกินกว่าที่คนสองคน

จะหันมาปรับความเข้าใจกัน และฟังเหตุผลซึ่งกันและกันได้ไหม

บางคนหันหลังให้กัน...ทั้งที่ยังไม่ได้ปริปากพูดอะไรเลย

นอกจากปล่อยให้ความคิดโบงการจับจูงหัวใจไป

เพราะอีกฝ่ายคิดว่าไม่แคร์ ใครอยากคิดอะไรก็ช่าง

ในขณะที่อีกฝ่ายอาจจะแคร์ แต่ก็เหนื่อยเกินกว่าจะวิ่งตามหาความเข้าใจ

คนสองคนจึงเดินจากกันไป...อย่างน่าเสียดาย

บันทึกไว้ ณ บ่ายวันพุธที่อบอ้าว