ใต้ฟ้ากว้าง...ในวันฝนตก

วันนี้ฉันไปถึงร้านค่อนข้างสาย

ทำให้อะไร ๆ ก็สายไปหมด

ตั้งแต่เตรียมของ จัดร้าน ไปจนกระทั่งเริ่มต้นขาย

เพราะวันนี้เป็นวันที่ฟ้าสีครึ้ม

ลูกค้าที่สัญจรไปมาก็ห่วงแต่จะกลับบ้าน

เพราะกลัวไม่ทันฝน

ฉันนั่งมองความเร่งรีบของผู้คน...ที่โดดขึ้นลงรถทัวร์เป็นว่าเล่น

แล้วพากันซอยเท้าเร็ว ๆ ไปที่คิวรถสองแถว

เพื่อต่อรถไปยังที่หมายของพวกเขา

ฉันมองเลยไปยังเวิ้งฟ้า

อดถอนใจไม่ได้...

ฝนตกแบบนี้ ข้าวของคงขายกันไม่ค่อยดีซักเท่าไหร่

แต่แล้วที่เวิ้งฟ้ากว้างก็มีภาพที่พอจะทำให้ฉันอมยิ้มได้

ฉันเห็นเค้า...เสียดายที่ไม่มีกล้องติดไปเลย

เอาน่ะ...ฉันยังเหลือ N 70 ที่พอแก้ขัดได้อีกเครื่อง

แล้วฉันก็ได้รูปเค้าสมใจในความสลัวลาง

นานแล้วที่ไม่ได้เห็นจะ ๆ

เก็บรูปไว้เป็นที่ระลึกได้แค่นี้ก็ดีถมไปแล้ว

...
...

เจ้าลูกชายตัวเล็กของฉันหลับใหลไปเพราะพิษไข้

ถ้าเค้าตื่น...เราสองคนคงช่วยกันตื่นเต้นเสียงขรม

เพราะน้องตะวันเคยเรียกเรนโบว์...เรนโบว์...แต่ในรูปภาพ

ปรากฎการณ์บนท้องฟ้าแบบนี้ เขายังไม่เคยเห็นซักที

...
...

ฉันนั่งเก็บรูปเค้าได้ไม่นานเค้าก็จางหายไป

เมื่อแดดสุดท้ายลับลาจากโค้งฟ้า

ความมืดครึ้มเริ่มคืบคลานเข้ามาแทนที่

ตลาดโต้รุ่งยามพระอาทิตย์ตกดินเงียบผิดหูผิดตา

ฉันไม่เคยเก็บภาพสถานที่แห่งนี้ไว้เลย

แม้ฉันจะดำเนินชีวิตเรียบเรื่อยอยู่ ณ. ที่นี่เนิ่นนาน

อาจเพราะข่าวที่ได้ยินได้ฟังมาก็ได้ ว่าอีกไม่นาน

กรมทางจะมายึดพื้นที่นี้คืน ตลาดก็ต้องมีการขยับขยายไปสู่ที่ใหม่

มันทำให้มือฉันคลิก ๆ ๆ ๆ ๆ เก็บภาพไปเรื่อยเปื่อย

ไม่มีความรู้สึกอะไรมากนักกับสถานที่แห่งนี้

หรือแม้แต่จังหวัดนี้ที่ฉันดั้นด้นอยู่มาเกือบสิบปี

อาจจะประสบการณ์ชีวิตที่นี่ ทำให้ภาพรอบ ๆ ตัว

ล้วนแล้วแต่ไม่มีอะไรน่าจดจำก็เป็นได้

ฉันเองก็สรุปไม่ได้เหมือนกัน

บันทึกไว้เป็นความทรงจำ

โดย...naitontan