เพราะรู้สึกว่าใจ...มันหายตาม

ตีหนึ่งเศษที่ฉันเข้าบล็อก

ไม่ได้คาดคิดว่าจะมาอ่านอะไรนักหนา

นอกจากหัวใจมันรู้สึกคิดถึง บ้านหลังเล็ก ๆ อีกหลัง

อยากแวะโต๋เต๋อ่านอะไรต่อมิอะไร

ของคนที่อยู่ในบ้านเดียวกันสักครู่แล้วค่อยนอน

แล้วฉันก็เห็นว่ามีการอัพบล็อกใหม่ของเพื่อน

ที่บล็อกเขา ไม่ได้เขียนข้อความอะไรมากมายนัก

นอกจากภาพอุบัติเหตุรถชน ซึ่งฉันก็คิดเพียงว่า

เขาคงถ่ายจากอุบัติเหตุที่ไปพบเห็นมา

ไม่นึกไม่ฝันว่าจะเป็นตัวเขาเอง ที่ประสบอุบัติเหตุครั้งนี้

โชคดีที่มันสะบักสะบอมแค่วีออส แต่เขาปลอดภัย

แต่นั่น...มันก็ยังทำให้ฉันรู้สึกใจหายอยู่ดี

....

10 กว่าปีก่อน ฉันเคยสูญเสียเพื่อนที่รักที่สุดไป

กับอุบัติเหตุรถยนต์ มันยังเป็นฝันร้ายในชีวิตฉันเรื่อยมา

ภาพที่เขานอนแผ่อยู่กลางถนน เลือดของเขาที่เปื้อนเปรอะ

เต็มเสื้อยืดของฉัน มือของเขาที่กุมมือฉันแน่น

สายตาเจ็บปวดของเขา ที่สื่ออะไรบางอย่างที่นอกเหนือจากความเจ็บปวด

ซึ่งฉันเข้าใจดี ว่าเขาต้องการจะบอกอะไร

ฉันวิ่งเกาะขอบเตียงรถเข็นไปส่งเขาถึงหน้าห้องไอซียู

แต่สุดท้าย ... เขาก็จากไปอย่างสงบ

ไม่มีใครสามารถฉุดรั้งชีวิตเขาไว้ได้

ฉันเป็นคนสุดท้ายที่ดึงผ้าสีขาวคลุมหน้าให้เขา

วินาทีนั้น...หัวใจมันเหมือนถูกบีบจากแรงกดที่มองไม่เห็น

เจ็บปวดทรมานสิ้นดี กับการสูญเสียครั้งนั้น

....

สำหรับเพื่อนในบล็อก

ถือว่าโชคดี...ที่อุบัติเหตุครั้งนี้อ่วมแต่แค่วีออส

ถือเสียว่าฟาดเคราะห์ไปแล้วกันนะรำพึง อย่าไปคิดไรมาก

ถ้าค่อยยังชั่ว น่าจะไปหาวัดทำบุญซะหน่อยคงดี

เสียใจด้วยนะน้องชาย...กับเจ้าวีออส

แต่เข้าอู่ให้เค้าเคาะ ๆ พ่น ๆ เดี๋ยวก็คงเนียนเหมือนเดิมล่ะ

ยังไงตะเองปลอดภัยไม่เป็นไรก็ดีแล้ว

อย่าลืมไปเช็คสุขภาพอย่างที่ U can เตือนซะหน่อยก็ดีนะ

มีอะไรเดี้ยง ๆ ฟกช้ำดำเขียว ก็ขอให้หายเร็ว ๆ เน้อ...คุณน้องชาย



ณ. บ้านบางละมุง เช้าวันใหม่