สำหรับฉัน...เธอสำคัญยิ่งกว่าคำว่าเพื่อน

วันนี้ฉันหยุดงานต่ออีกวัน และคงหยุดยาวไปถึงพรุ่งนี้

หัวค่ำนี้เราจึงมีโอกาสคุยโทรศัพท์กันได้นาน ๆ อีกครั้งหนึ่ง

ตลอดชีวิตฉัน ลองนับนิ้วดู ฉันมีคนที่เรียกว่าเพื่อนอยู่ไม่กี่คน

แต่ละคน...จึงเป็นคนที่ฉันรักและให้ความสำคัญในทุก ๆ เรื่อง

ในบรรดาเพื่อนที่มีอยู่ไม่กี่คนของฉัน

เธอคือหนึ่งในนั้นด้วย แต่เธอสำคัญยิ่งกว่าเพื่อนธรรมดา

ฉันนึกไม่ออกว่าจะใช้คำไหน จึงแทนความเป็นตัวเธอได้ดี

เพราะเธอเป็นยิ่งกว่าเพื่อนชีวิต ในชีวิตจริงของฉันเสียอีก

เหมือนเธอเป็นเงาของฉัน เหมือนเราเป็นเงาของกันและกัน

เคยมีคนพูดกับฉันว่า "คนรัก" สามารถเป็นได้ทั้งเพื่อน

และเพื่อนชีวิต แต่ไม่ใช่ว่าทุกคนจะมีโอกาสได้เจอเสมอไป

ฉันเอง...ก็เป็นหนึ่งในจำนวนคนที่หมดโอกาสเหล่านั้นด้วย

แต่ไม่เป็นไรใช่มั้ย...เมื่อฉันยังมีเธอ เมื่อเรายังมีกัน

จริงอยู่...เพื่อนบางคนอาจทิ้งเราไปได้ทุกเวลาถ้าเราประสบปัญหา

หรือไม่...ก็ไม่ได้มาเดือดร้อนอะไรกับเราสักเท่าไหร่

หรือไม่เรานึกว่าเขาเป็นเพื่อน แต่สำหรับเขา...เราก็แค่คนเคยรู้จัก

แม้แต่เพื่อนร่วมชีวิตของฉันเองก็เถอะ

แต่เธอไม่ใช่...

เธอไม่เคยทิ้งฉัน ในวันที่ชีวิตฉันล้มลุกคลุกคลาน

ในวันที่ฉันรู้สึกว่าโลกนี้แทบไม่มีที่ให้ฉันยืน

...
...

ความรู้สึกที่เรามีต่อกันในวันนี้

แม้จะเหมือนว่าเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตแล้ว

แต่วันข้างหน้า ไม่ได้หมายความว่ามันจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

แต่แม้นจะมีสิ่งใดเปลี่ยนแปลง ฉันอยากจะขอร้อง

ให้เราอย่าหายจากกันไปได้มั้ยเธอ...เธอให้ฉันได้มั้ย

ฉันไม่ได้ต้องการอะไรมากมาย

เธอไม่ต้องเอาฉันไปเป็นภาระอะไรในชีวิต

แต่ได้โปรด อย่าตัดฉันออกไปจากชีวิตเธอเลยนะ

ขอฉันอยู่ในฐานะเพื่อนข้าง ๆ หัวใจเธอก็พอ

...
...

"เมื่อไหร่จะเลิกเป็นคนขี้ขลาดสักที" เสียงแหบห้าวเหมือนจะดังอยู่เพียงในลำคอ

"อย่ามาประนามงี้ดิ ดูเสียยี่ห้อพิกล" ฉันเสแสร้งทำเป็นตลก

เธอหัวเราะเบา ๆ ก่อนที่เราจะผสานเสียงหัวเราะร่วมกัน

"เอาเถอะ...ฉันเข้าใจแก" เธอสรุป

"อืม...น่ารักจังคืนนี้ หลับตาดิ เดี๋ยวจุ๊บทีนึงเป็นรางวัล" ฉันว่า

"แหม...คุณนาย แน่จริงก็ยื่นปากมาให้ถึงเชียงใหม่ดิ" เธอกระแนะกระแหน

"ไอ้บ้า ขืนทำได้ฉันก็เป็นแม่นาคไปแล้วดิแก" ฉันว้ากเธอเสียงลั่น

ฉันอยู่จังหวัดเล็ก ๆ ริมทะเล

แต่เธอดิ...ตะเกียกตะกายไปรับใช้ชาติอยู่บนยอดดอยโน่น

แปลกมั้ย...ทำไมหัวใจเราใกล้กันจัง

แต่กับเขา...เราอยู่บ้านหลังเดียวกันแท้ ๆ

แต่หัวใจเหมือนห่างไกลกันนับพันไมล์

"เดี๋ยวเที่ยงคืน คืนนี้จะโทรไปเบิร์ดเดย์นะ" เธอทำลายภวังค์ของฉันลง

"อืม...ขอบใจ แกยังไม่ลืมอีกเหรอ"

"ก็จำได้ลาง ๆ อ่ะ" ทำเป็นรักษาฟอร์ม เชอะ รู้หรอกน่า

เธอวางสายไปแล้ว ฉันจึงนึกอยากบันทึกความรู้สึกดี ๆ

ระหว่างเราเก็บไว้ ในหัวใจฉัน...มันก็ไม่มีที่เก็บเสียแล้ว

นานมากแล้ว ที่ฉันไม่ชอบเก็บความทุกข์ความสุขไว้ในหัวใจ

เพราะเวลาที่มันเกิดอะไรขึ้นมา กว่าจะทรงตัวได้ ช่างยากเย็นสิ้นดี

ฉันต้องทำหัวใจให้ว่างเปล่า แล้วโยกย้ายทุกข์สุขของชีวิต

มาเก็บเป็นบันทึกในบล็อกแทน

ขอโทษทีเถอะนะ...ฉันอาจจะเซฟตัวเองมากเกินไป

แต่คนเคยเจ็บอ่ะเธอ ย่อมไม่อยากกลับไปพบความรู้สึกแบบนั้นอีก

ฉันใช้ชีวิตระมัดระวังมากขึ้น และไม่ปล่อยให้ความรู้สึกอะไร

ฝังอยู่ในหัวใจเด็ดขาด นั่นเอง...ที่ทำให้ฉันอมยิ้มอยู่ได้ทุกวัน

บนกองปัญหามหึมาในบ้านหลังนี้