รุ่มร้อนทำไมให้หัวใจระคายเคือง

บางครั้ง...การเป็นคนที่ถูกบอกรัก ก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกดีเสมอไป

แม้นจะในยามที่หัวใจรู้สึกว่าแล้นแค้น..โหยหาสักเพียงไหน

ใครหลายคนมักพูดว่าคนเราไม่ควรจะไปคาดหวังอะไรมากมาย

แต่ตอนนี้ ฉันกลับรู้สึกว่ากำลังคาดหวังอย่างเหลือเกิน

หวังที่จะให้ทุกอย่างเป็นเพียงการไหลเวียนใต้น้ำเท่านั้น

ไม่ได้มีแรงกดใด ๆ ก่อตัวให้ก่อเกิดเป็นคลื่นใต้น้ำขึ้นมาได้

เพราะกลัวน่ะสิ...

ว่าคลื่นอาจจะมีอนุภาพมหาศาล ที่จะทำลาย

กำแพงแห่งมิตรภาพให้พังคลืนในพริบตา

แม้นจะลงหลักปักเสาไว้มั่นคงแค่ไหน

แต่ความแน่นอนก็คือความไม่แน่นอนอยู่ดี

ทำไมนะ...คนเราจะอิงแอบกัน

แค่ให้หัวใจอุ่นเฉย ๆ ไม่ได้เชียวหรือ

โดยไม่ต้องเกินเลยไปจนเกิดวิกฤตแห่งความรุ่มร้อน

หรือเพราะหัวใจคน เป็นอะไรที่ควบคุมยากที่สุดในโลก

ยิ่งกว่ารถยนต์ เครื่องบิน จรวดมิดไซต์ ไปจนถึงขีปนาวุธร้ายแรงก็เถอะ

เธอบอกว่า...ฉันน่ะ ชอบคิดอะไรที่ลึกลับซับซ้อน

อืม...ก็ใช่

ทำไมไม่ทำตัวสบาย ๆ ล่ะ ปล่อยหัวใจไปตามที่รู้สึก...เธอว่า

ทำได้ด้วยเหรอ...แล้วต้องปล่อยตัวด้วยมั้ย ฉันเถียงอยู่ในใจ

ขนาดควบคุมใจตัวเองได้ยังขนาดนี้

แล้วหากคุมไม่ได้จะขนาดไหน ... ยิ่งเธอบอกความในใจสั้น ๆ มาว่า

"ฉันรักแกว่ะ"

โอ้...พระเจ้า...ขนแขนฉันลุกเกรียวเลยเชียวล่ะ

ฉันจะนึกว่าเธอละเมอว่ะเพื่อน

ส่วนเธอ...ให้รีบไล่ผีตัวที่สิงปากให้พูดออกจากตัวเร็ว ๆ

อย่าให้ฉันต้องควง "ไม้คมแฝก" ไปแพ่นกบาลเพื่อนตัวเองเลย

(อดพาดพิงนิยายช่อง 7 ที่ชอบไม่ได้ เอิ๊ก เอิ๊ก เอิ๊ก)

เธอก็นะปากไว..รีบสวนมาเชียว

ผีที่ไหน...ไม่มี จะมีก็แต่กามเทพน่ะ

โห...นี่ถ้าฉันอายุ 18 นะ...ฉันคงไม่รอดมือเธอแน่

แต่ประทานโทษ ฉันเพิ่งจะ 38 ไปเมื่อวาน ไอ้เพื่อนบร้าห้าหกร้อยเอ๊ย

เธอเกลื่อนเรื่องราวด้วยเสียงหัวเราะตามเคย ก่อนจะว่า

ไม่ได้บร้าห้าหกร้อย นี่แค่ร้อยเดียวนะเนี่ย

ถ้าห้าหกร้อยเธอเสร็จฉันแน่

จบคำเธอ...เราสองคนก็หัวเราะกันครืน

เธอก็ยังคือเธอคนเดิมวันยังค่ำ

และฉันก็ยังยึดมั่นจุดยืนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

แล้วเราทำไมต้องทำความรุ่มร้อนให้หัวใจระคายเคืองด้วยเล่า.