วิถีทางที่ต่างเลือกเดิน...

วันนี้เราตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดหัวตุ๊บ ๆ

สาเหตุก็ไม่ใช่อะไร เมื่อคืนฝนตกกระหน่ำหนัก

กำลังขายของก็เป็นอันต้องเลิกไปโดยปริยาย

แล้วก็วิ่งวุ่นอยู่กับการเก็บข้าวของ ตากฝนชุ่มฉ่ำสนุกสนาน

มือซ้ายจับร่ม มือขวาจับผ้าใบ วุ่นวายเป็นที่สุด

แต่ในความวุ่นวาย...มันก็ผสม ๆ กับความสนุกสนาน

เพราะจุดที่ขายเป็นบริเวณใต้หอพักนักศึกษาของมหาวิทยาลัย

มีน้อง ๆ นักศึกษาที่ซี้ปึ้กกันอยู่หลายคน

มาช่วยกันคนละไม้คนละมือก็สนุกดี

อาชีพแม้ค้าทำให้สบโอกาสได้เล่นน้ำฝนเป็นประจำ

ทั้ง ๆ ที่ในวัยเด็ก ยามเห็นฝนพรำสายแบบนี้

มักถูกผู้หลักผู้ใหญ่ไล่ให้เข้าบ้านเสียงขรม เพราะกลัวจะไม่สบาย

แต่ตอนนี้โตมาเป็นผู้ใหญ่แล้ว จึงได้มีโอกาสสัมผัสฝนได้ตามอำเภอใจ

เราชอบชีวิตตอนนี้จัง...ได้อยู่แวดล้อมไปด้วยเด็ก ๆ วัยรุ่น

คล้าย ๆ เหมือนจะย้อนกลับไปในวัยนั้นอีกครั้ง

เพราะการพูดจา เดาใจ หรืออ่านเกมส์...ต้องมีไหวพริบพอดู

ก็เด็กสมัยนี้เค้าเก่ง ริจะเป็นแม่ค้าก็ต้องทันเกมส์เด็กหน่อย

ทำให้รู้สึกชีวิตมีสีสันดี วันหนึ่ง ๆ มีเรื่องให้ได้ฮาไม่เว้นแต่ละวัน

บางวันขายเสร็จก็กอดเอวกันไปดริ๊งเหล้าปั่นต่อ

เที่ยงคืนโน่นล่ะ...กว่าจะแยกย้าย

เหมือนเมื่อวานที่มีภาพน่ารัก ๆ ตอนน้อง ๆ ช่วยเก็บร้านหนีฝน

เราขับรถกระบะมาเทียบฟุตบาท น้องสองสามคนช่วยกันขนของ

ขึ้นรถ แต่มีอยู่คนหนึ่งอุ้มครกไว้แนบอก แล้วอีกมือก็กำซาก

เค้าร้องเพลงพื้นบ้านอะไรก็ไม่รู้ เราฟังไม่ค่อยถนัด

แล้วก็ทำท่ายกสากตำใส่ครก ถอยหน้าถอยหลัง

เรียกเสียงฮาจากคนแถวนั้นได้ครื้นใหญ่

พี่ร้านกาแฟเลยตะโกนร้องเพลงคาราบาวแข่งกับสายฝนด้วยอีกคน

เราลงมายืนกอดอกพิงรถ...รู้สึกว่ายังไม่อยากจะรีบกลับเลย

ยังอยากจะมองภาพสนุก ๆ แบบนั้นต่ออีกหน่อย

เพราะพอสามีพี่คนที่ขายกาแฟร้องเพลง

ภรรยาเค้าก็เอากระบวยตักน้ำร้อนมาเป็นไมค์ แล้วร้องคอรัสให้

เราขำก๊ากแบบไม่ต้องเก็บอาการเลยทีนี้ เลยไปช่วยชูมือขวา

ร่วมอีกคน เด็ก ๆ สนุกกันใหญ่ภายใต้สายฝน

คนที่ขับรถผ่านไปมา แต่งตัวเป็นผู้ดิบผู้ดีคงจะนึกหมิ่นอยู่ในใจ

แต่เขาคงไม่รู้หรอก นี่แหละความสุขที่ไม่ต้องเสียเงินซื้อ

ที่สำคัญเขาคงไม่รู้หรอก ว่าคนขายกาแฟน่ะ...จบโทวิศวะ

ตอนกลางวันทำงานที่บริษัทต่อเรือ เงินเดือนตั้งสี่ห้าหมื่น

ภรรยาเป็นนักเขียนอิสระประจำนิตยสารฉบับหนึ่ง

และอีกหลาย ๆ ร้าน ที่กลางวันทำงานบริษัท

แล้วมาหาจ๊อบพิเศษเอาตอนเย็นเป็นรายได้เสริม

แถมเป็นรายได้เสริมที่เป็นกอบเป็นกำยิ่งกว่าเงินประจำเสียอีก

มันทำให้เรารู้สึกว่าตัวเองตัดสินใจไม่ผิด

ที่แม้นจะร่ำเรียนจบมาสูง แต่เลือกที่จะเป็นนายตัวเอง

ไม่ต้องไปอยู่ใต้บังคับบัญชาใคร

แต่หัวใจคนเรา...มันจะเอาอะไรแน่ได้นักเล่า

บางวันไปเจอเพื่อนทำงานแต่งตัวสวยเช้ง

หัวใจก็นึกกระหวัดโหยหาการงานที่มันโก้หรู

แต่บางวันขายดิบขายดี เห็นเงินเป็นฟ่อน ๆ ก็เปลี่ยนใจอีกล่ะ

ไปเป็นลูกน้องใครทำไมให้เหนื่อย เป็นงี้ก็ดีจะแย่แล้ว

คนเรา...เรียนจบสูง ไม่จำเป็นต้องใช้ชีวิตตามสูตรเสมอไป

ซิกแซกบ้างก็ได้ มันก็ใช่ว่าจะไม่ได้ดีนี่นา

เราบอกตัวเองแบบนั้น ขอแค่ทำดี คิดแต่สิ่งดี ๆ และก็เป็นคนดี

ทำอะไรที่ใจเรารัก และอย่าไปเผลอทำให้ใครเค้าเดือดร้อน

ศีล 5 รักษาให้ได้ มีอัฐมากหน่อยก็ทำบุญทำทานบ้าง

ก็แค่นี้และความสุขในชีวิต จะอะไรนักหนาน๊อ