อีกครึ่งช่วงโมงบ่าย

ว้นนี้ฉันตื่นขึ้นมาราวเจ็ดโมงเช้า ทั้งที่เมื่อคืนนอนตีสาม

รู้สึกหัวหนักเหมือนตุ้มเหล็ก โงแทบจะไม่ขึ้น ปวดข้างในตุ้บ ๆ

แต่ก็ไม่อยากมักง่าย กรอกพาราลงปากแบบขอไปที

เลยบำบัดแบบธรรมชาติแทน ด้วยการตื่นมาล้างหน้าแปลงฟัน

ทำตัวให้มันสดชื่น ดื่มนมอุ่น ๆ ซักแก้ว ก่อนเริ่มต้นภารกิจต่าง ๆ

เสียงคุณติ๊กข้างบ้านตะโกนเรียกลูกสาววัย 3 ขวบเสียงขรม

ให้อาบน้ำไปโรงเรียน โชคดีที่ฉันไม่ต้องมาสาละวนกับไอ้ตัวเล็กของฉัน

เพราะเขามีแม่บังเกิดเกล้าทำให้อยู่แล้ว แม่เลี้ยงอย่างฉันก็เลยรอดตัวไปที

ความจริงฉันก็ชอบนะ...ไอ้บทบาทแม่เลี้ยงเนี้ย

เพราะฉันจะวุ่ยวายกับไอ้ตัวเล็กเฉพาะตอนที่ต้องไปขายของ เขาต้องไปกับฉัน

แล้วก็เรื่องเรียน เรียกว่าอะไรที่เกี่ยวกับพัฒนาการเด็ก การอบรมมารยาท

การสอนการใช้ชีวิตประจำวัน สิ่งไหนดีไม่ดี เป็นหน้าที่ฉัน

แต่เรื่องอาหารการกิน เสื้อผ้าอาภรณ์ อาบน้ำขับถ่าย เป็นหน้าที่แม่เขา

...
...

ฉันชอบ...ช่วงเวลาที่อยู่กับเขา มันทำให้ฉันยิ้มได้

ความไร้เดียงสาของเขา มันทำให้เกลียวปัญหาในใจฉันคลี่คลายไปได้มาก

ความช่างจำนรรจาของเขา มันทำให้ฉันแทบไม่มีเวลาคิด

ว่าชีวิตฉัน sad เรื่องอะไรอยู่

รอยยิ้มของเขา มันทำให้ฉันเผลอยิ้มตามอยู่บ่อย ๆ

ดวงตาของเขา มันทำให้ดวงใจของฉันอ่อนโยนลง

นิ้วก้อยเล็ก ๆ ของเขา ยามที่เอามาเกี่ยวนิ้วก้อยสั้น ๆ ป้อม ๆ ของฉัน

มันทำให้ฉันมีพลังที่จะคิดทำอะไรต่อไปได้อีกมากมาย

...
...

เขาทำให้ฉันรู้ว่า สิ่งใดจะร้ายหรือดี มันอยู่ที่มุมความคิด

บางทีเปลี่ยนความคิด ชีวิตก็เปลี่ยนได้เหมือนกัน เปลี่ยนไปอย่าง

มหัศจรรย์เลยทีเดียว

รู้สึกอย่างไรที่ชีวิตมีเขา ฉันเองก็ตอบไม่ได้

แต่ถ้าจะถามว่ารู้สึกอย่างไร หากพรุ่งนี้ไม่มีเขาในชีวิต ฉันคงแย่ไปเหมือนกัน

แย่มากทีเดียว.





naitontan