คล้อยบ่าย...

วันแรก ๆ ที่ฉันสัมผัสที่นี่ ฉันมาเพราะน้องคนหนึ่งชักชวน

ณ วันนั้น มีเพื่อน ๆ วิ่งเล่นกันอยู่ 3-4 คน แต่พอนาน ๆ ไป

จนมาถึงวันนี้ ณ ที่แห่งนี้ดูเวิ้งว้าง ว่างเปล่า

จะอยู่ต่อมั้ย ... อ๋อ แน่นอน ฉันคงแวะเวียนมาเรื่อย ๆ

แม้ไม่มีใคร...ไม่เหลือใคร อย่างน้อยฉันก็ยังเหลือตัวเอง

อย่างน้อย ฉันก็มีเวลาที่จะหยุดคิด และเขียนอะไร ๆ ที่ฉันอยากเขียน อยากบ่น

อย่างน้อย ฉันก็เข้ามา เมื่อหัวใจฉันร่ำร้องเต้นหวอย ๆ อยากจะเข้ามา

และเข้ามาแบบสบายใจ ว่าเราไม่ได้ทิ้งห่างไป จนทำให้ใครรอคอย

เหมือนกับเราไม่เทคแคร์ความรู้สึกใคร แม้วันนี้ ที่แห่งนี้จะดูร้าง ๆ ไปบ้าง

แต่ก็ยังไม่ไร้ซึ่งงุ้มเงาซะทีเดียว

ในความเงียบ...

ฉันรู้สึกสงบ

ไม่ต้องเทคแคร์ความรู้สึกใคร

ไม่ใช่ฉันไม่ต้องการใคร แต่มันก็แค่บางทีเท่านั้น

ที่ความรู้สึกแบบนี้บังเกิดขึ้นในสมองซีกซ้ายสุดของฉัน

บางครั้ง ฉันมีความรู้สึกว่าอยากมีสักที่

ที่ฉันได้อยู่กับตัวเอง เขียนอะไรไปเรื่อยเปื่อย

ให้ใครที่ไม่รู้จักได้บังเอิญมาอ่าน ไม่ใช่คนที่รู้จักฉันดีเสียทุกซอกทุกมุมของชีวิต

หลังจากนั้นก็แสดงความคิดเห็นด้วยความเวทนาสงสาร

บางครั้งฉันก็ไม่ต้องการกำลังใจจากใคร นอกจากสร้างมันขึ้นมาด้วยตัวเอง

ซึ่งฉันทำได้...และทำได้ดี

ฉันแค่เพียงอยากระบาย มันเป็นวิธีหนึ่งที่ทำให้ฉันเข้มแข็ง

ฉันแค่เพียงหาที่สักแห่ง เพื่อให้ชีวิตได้ผ่อนระบาย

แต่ฉันไม่ต้องการใคร...ไม่ต้องการ

เหมือนที่ในชีวิตจริง ฉันไม่เคยมีใคร



naitontan...